Անապատի մեջ խավար ու տխուր, Ցրված քարերից մի քարի վըրա, Գլխակոր նըստած, մտախոհ ու լուռ՝ Աշխարհի մասին մըտածում էր Նա։

Սիրելի բարեկամներ, ինձ ասում են 7-րդ դասարանի Հայոց պատմության աղմկահարույց և սխալաշատ դասագրքում ինչն է, որ այնպես չի գրված Էրեբունու մասին:

Աղավնի, ագռավ, ցրտահար երկինք, ձյունե սավանը պատանք է հույսի...

Տարեք քամիներ ինձ ուրիշ աշխարհ, Չեմ կարող ապրել ես այս աշխարհում, Այրվում է սիրտս, լինում կացնահար, Ամեն մեռնողի հետ ես էլ եմ մեռնում։

Ձյունը ծառերի ճյուղերը ճկել, ցուրտը պարում է ճերմակ բքի մեջ, պատուհանի դեմ Քոռ Բուն է կքել, ատելություն կա մենակության մեջ...

Տավուշի մարզի բազմաթիվ դպրոցներում, ԿԳՄՍ նախարար Ժաննա Անդրեասյանի գրության հիման վրա, աշխատանքից ազատվել են միջին մասնագիտական կրթությամբ ուսուցիչներ։ Նոյեմբերյան համայնքի սահմանամերձ Կոթիի միջնակարգ դպրոցից տեղեկացա, որ աշխատանքից ազատվել է միջին մասնագիտական կրթությամբ ռուսաց լեզվի ուսուցչուհին, սակայն նրան փոխարինող, շաբաթական 11 դասաժամը պարապող ուսուցիչ չի եղել, Կոթիի դպրոցի տնօրինությունը ստիպված խնդրել է գյուղի կենսաթոշակառու, վաստակաշատ 74-ամյա ուսուցչուհուն, որ նա պարապի այդ դասաժամերը։

Ափսոս այն նուրբ բողբոջներին, Որ երբեք չկոկոնեցան, Ափսոս դալուկ կոկոններին, Որ այդպես էլ չբացվեցան...

Ընկերներիս կորցնում եմ ամեն օր`մութուլույսին, ես տաք գլխով քնած ուրվագծերի մեջ, անգամ ճրագալույցի գիշերն ինձ չներեց` ամեն այսօր, թերևս, իմ հերթն է երևի...

Չգրվեցին։ Գիրը չգրվեց, լալկվեց, չգրվեց․․․ Բառերը խամրեցին, ցավից մարեցին․ Չգրվեցին։ Խոսք չդարձան։ Միտքը պապանձվեց, չարափառությունը հրավառվեց։ Կեցցե՛ հրավառությունը։ (Մեղա՜, Տե՛ր, մեղա՜ )։

1889թ. Կասպից ծովով փոխադրում էր իրականացնում 1 մլն 330 հազ. փութ ընդհանուր բեռնատարողությամբ 34 շոգենավ։ Դրանցից 7-ը պատկանում էին հայերին (Ավետյանի «Վասպուրական» և «Էվելինա», Կոլմանյանց եղբայրների ու Բունիաթյանի «Սպասատել», Փարսադանյանի «Գրիգորյան», Թումայանի «Սերյոժա», «Արշակ» և «Կոնստանտին»), որոնց բեռնատարողությունը կազմում էր 249.524 փութ (18,7%)։ Երեք ադրբեջանցիներ ունեին 6 նավ՝ 192.271 փութ բեռնատարողությամբ (14,4%)։ Նույն թվականին կային հատուկ շոգենավեր, որոնք միայն կերոսին էին տեղափոխում. դրանք 20-ն էին՝ 750 հազ. փութ ընդհանուր բեռնատարողությամբ։ Այդ նավերից 5-ը պատկանում էին հայերին («Հայկական շոգենավային ընկերության» «Արմենյակ», Առափելյանի «Ռաֆաիլ», Թումայանի «Ադմիրալ», «Լազար», «Կոնստանտին») և ունեին 156.821 փութ (20,4%) բեռնատարողություն։